ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΓΟΝΕΙΣ - ΙΣΟΤΙΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Είναι κάτι περισσότερο από μια άποψη. Είναι η τεκμηρίωση ενός μεγάλου μέρους των μελετών που υποστηρίζουν το συμπέρασμα ότι τα παιδιά είναι καλύτερα όταν ζούνε με την βιολογική μητέρα και πατέρα τους που είναι ακόμα παντρεμένοι.
Κανείς σύμφωνα με τις γνώσεις μας, δεν έχει μετρήσει στην πραγματικότητα όλες τις μελέτες που υποστηρίζουν την αξία των παντρεμένων γονιών (μητέρων / πατέρων) που είναι επικεφαλής στις οικογένειες. Είναι αμέτρητες και υπάρχουν κι άλλα τόσα ποικίλα θέματα και άρθρα στο πλαίσιο των κοινωνικών επιστημών όπως και πολυάριθμες δημοσιευμένες και τεκμηριωμένες έρευνες από κορυφαίους επιστήμονες του κόσμου σχετικά με τις επιπτώσεις στην ευημερία των παιδιών όταν οι γονείς τους (μητέρες και πατέρες) είναι ακόμα παντρεμένοι.
Παρακάτω σας προσφέρουμε μόνο ένα δείγμα των συμπερασμάτων από παγκοσμίως αναγνωρισμένους επιστήμονες και διαφόρους οργανισμούς υπεράσπισης των δικαιωμάτων των παιδιών, με έρευνες σχετικά με το ποια μορφή οικογένειας συμβάλλει καλύτερα στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού.
• James Q. Wilson, ένας από τους πιο φωτεινότερους και πιο αξιοσέβαστους κοινωνικούς επιστήμονες του κόσμου, έγραψε ένα πολύ σημαντικό άρθρο για τη σημασία του γάμου πρόσφατα.
Λέει: "Σχεδόν ο καθένας - εξαιρούνται αναδρομικά μερικοί μελετητές - συμφωνεί ότι τα παιδιά που ζούνε σε σπίτια μόνο με την μητέρα τους, υποφέρουν από επιβλαβείς συνέπειες: οι καλύτερες μελέτες δείχνουν ότι αυτοί οι νέοι είναι πιο πιθανό από ότι εκείνους που ζούνε με τις οικογένειες τους [μητέρα / πατέρας] να αποβληθούν από το σχολείο, να έχουν ψυχολογικά προβλήματα, να γίνουν εγκληματίες, να υποφέρουν από επιβλαβείς καταχρήσεις και να παίρνουν ναρκωτικά"
Εξηγεί ότι μια από τις διαφορές σε αυτά τα παιδιά, ίσως οι μισές, μπορούν να εξηγηθούν από την οικονομική διαφορά που ζουν όταν είναι χωριστά από τον πατέρα. Όμως, εξηγεί, "Οι υπόλοιπες διαφορές εξηγούνται από το ότι μια μητέρα ζει χωρίς σύζυγο."
Δύο κορυφαίες εκ των οργανώσεων υπεράσπισης δικαιωμάτων των παιδιών πρόσφατα προσπάθησαν να καταλάβουν ποια μορφή οικογένειας αποτελεί την καλύτερη ως προς την ευημερία των παιδιών. Τα συμπεράσματά τους διαπίστωσαν ότι οι σε γάμο γονείς (μητέρες και πατέρες) με χαμηλές συγκρούσεις (εντός του γάμου) ολοκλήρωσαν την σημαντική αυτή αποστολή τους καλύτερα.
• Το "Κέντρο Δικαίου και Κοινωνικής Πολιτικής" (CLASP, Center for Law and Social Policy), βρήκε ότι:
Οι περισσότεροι ερευνητές συμφωνούν σήμερα ότι ... οι μελέτες υποστηρίζουν την ιδέα ότι, κατά μέσο όρο, τα παιδιά ευημερούν καλύτερα όταν μεγαλώνουν και από τους δύο βιολογικούς γονείς τους που είναι ακόμα παντρεμένοι ... Η έρευνα δείχνει ότι, κατά μέσο όρο, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες με τους δύο βιολογικούς γονείς τους που είναι παντρεμένοι σε ένα χαμηλής έντασης καθεστώς, είναι με ποικίλους τρόπους σε καλύτερη θέση από ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν μόνο με τον ένα γονέα ή συζούν παροδικά μόνο με τον ένα γονέα.
Η έρευνα αυτή μπορεί να βρεθεί στη διεύθυνση: http://www.clasp.org/publications/Marriage_Brief3.pdf
• Επιπλέον, το "Τάσεις Παιδιών" (Child Trends) καταλήγει στο συμπέρασμα:
Ένα μεγάλο μέρος της έρευνας, μας λέει ότι τα παιδιά ευημερούν όταν μεγαλώνουν και με τους δύο βιολογικούς γονείς σε έναν χαμηλών εντάσεων γάμο ... Έτσι, δεν είναι απλά η παρουσία των δύο γονέων, όπως ορισμένοι υποθέτουν, αλλά η παρουσία των δύο βιολογικών γονέων που φαίνεται να υποστηρίζουν την ανάπτυξη του παιδιού. (Η υπογράμμιση στο πρωτότυπο)
Η εργασία αυτή μπορεί να βρεθεί στη διεύθυνση: http://www.childtrends.org/files/MarriageRB602.pdf
• Μια διαφορετική ομάδα των μελετητών της οικογένειας που εργάζονται συλλογικά από τα Πανεπιστήμια του Τέξας, Βιρτζίνια, Μινεσότα, Σικάγο, Μέριλαντ, Ουάσιγκτον, UC Berkeley, και το Πανεπιστήμιο Rutgers αναφέρθηκαν πρόσφατα σε έκθεση τους, σχετικά με τα πολλαπλά οφέλη για τα παιδιά που ζουν με τους δικούς τους γονείς που είναι ακόμα παντρεμένοι. Σε αυτής της μορφής οικογένειας τα παιδιά,
ζουν περισσότερο, έχουν πιο υγιή ζωή τόσο σωματικά όσο και ψυχικά.
είναι καλύτερα στο σχολείο.
είναι πιο πιθανό να αποφοιτήσουν και να πάνε στο Πανεπιστήμιο.
είναι λιγότερο πιθανό να ζουν σε συνθήκες φτώχειας.
είναι λιγότερο πιθανό να εμπλακούν σε "περιπέτειες" με το νόμο.
είναι λιγότερο πιθανό να αρχίσουν να πίνουν (αλκοολικά) ή να πάρουν ναρκωτικά.
είναι λιγότερο πιθανό να γίνουν βίαια ή σεξουαλικά ενεργοί (από μικρή ηλικία).
είναι λιγότερο πιθανό να είναι θύματα σεξουαλικής ή σωματικής βίας.
είναι πιο πιθανό να έχουν επιτυχημένο γάμο όταν μεγαλώσουν.
• Ο κοινωνιολόγος Paul Amato, γράφοντας σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε από κοινού από το Πανεπιστήμιο του Princeton και το Ινστιτούτο Brookings, εξηγεί,
"Συγκεκριμένα, σε σύγκριση με τα παιδιά που μεγαλώνουν σταθερά, σε οικογένειες και με τους δύο γονείς, τα παιδιά που γεννιούνται εκτός γάμου όταν φτάσουν στην ενηλικίωση έχουν λάβει λιγότερη εκπαίδευση, έχουν λιγότερα έσοδα, έχουν χαμηλότερο εργασιακό καθεστώς, είναι πιο πιθανό να είναι σε κατάσταση απάθειας (επειδή δεν πάνε στο σχολείο και δεν βρίσκουν δουλειά), είναι πιο πιθανό να έχουν μια εξω-συζυγική γέννηση (όσον αφορά στις κόρες), έχουν πιο προβληματικό γάμο, βιώνουν υψηλότερα ποσοστά διαζυγίων, και αναφέρονται περισσότερα συμπτώματα κατάθλιψης ... Η έρευνα δείχνει σαφώς ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν συνεχόμενα με τους δυο τους γονείς που είναι σε γάμο είναι λιγότερο πιθανό από ότι τα άλλα παιδιά να βιώσουν ένα ευρύ φάσμα γνωστικών, συναισθηματικών και κοινωνικών προβλημάτων, όχι μόνο κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, αλλά και στην ενήλικη ζωή".
Η εργασία αυτή μπορεί να βρεθεί στη διεύθυνση: http://www.futureofchildren.org/usr_doc/05_FOC_15-2_fall05_Amato.pdf
• Η Sara McLanahan του Πανεπιστημίου του Princeton, μιας από τους κορυφαίους επιστήμονες του κόσμου για το ποια οικογενειακή μορφή έχει τις καλύτερες επιπτώσεις στην παιδική ευημερία, εξηγεί από εκτεταμένες έρευνες της:
"Αν μας ζητηθεί να σχεδιάσουμε ένα σύστημα για να διασφαλίσουμε ότι οι βασικές ανάγκες των παιδιών τηρούνται, θα μπορούσαμε πιθανότατα να καταλήξουμε σε κάτι αρκετά παρόμοιο ως το ιδανικό με την οικογένεια με δύο γονείς. Ένα τέτοιο σχέδιο, στη θεωρία, όχι μόνο θα εξασφαλίσει ότι τα παιδιά θα έχουν πρόσβαση και στο χρόνο και στα χρήματα των δύο ενηλίκων, θα παρέχει ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών που προωθεί την ποιοτική ανατροφή των παιδιών. Το γεγονός ότι και οι δύο ενήλικες έχουν μια βιολογική σχέση με το παιδί, θα αυξήσει την πιθανότητα ότι οι γονείς θα ταυτιστούν με το παιδί και θα είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν για το παιδί και θα μειώσει την πιθανότητα ότι δύο γονείς θα κακοποιήσουν το παιδί."
Η έρευνα είναι σαφείς, αν ανησυχούμε για την ευημερία και τις ευκαιρίες στις ζωές των παιδιών, θα πρέπει να ανησυχούμε για την υγεία και την ενδυνάμωση της οικογένειας και με τους δύο γονείς.
Περισσότερες έρευνες
Παρακάτω είναι απλώς ένα δείγμα του όγκου των διαφόρων μελετών και βιβλίων που υποστηρίζουν την αξία της οικογένειας που οι δυο γονείς βρίσκονται σε γάμο:
• Steven Stack and J. Ross Eshleman, “Marital Status and Happiness: A 17-Nation Study,” Journal of Marriage and the Family, 60 (1998): 527-536;
• David Popenoe, Life Without Father: Compelling Evidence that Fatherhood and Marriage Are Indispensable for the Good of Children, (New York, The Free Press, 1997)
• Glenn T. Stanton Why Marriage Matters: Reasons to Believe in Marriage in Postmodern Society, (Colorado Springs, Pinon Press, 1997)
• W. Bradford Wilcox, et al., Why Marriage Matters, Second Edition: Twenty Six Conclusions from the Social Sciences, (New York: Institute for American Values, 2005)
• Paul Amato, “The Impact of Family Formation Change on the Cognitive, Social and Emotional Well-Being of the Next Generation,” in The Future of Children, “Marriage and Child Wellbeing,” Volume 15, Number 2, Fall 2005, (Woodrow Wilson School of Public and International Affairs at Princeton and The Brookings Institution)
• Linda J. Waite and Maggie Gallagher, The Case for Marriage: Why Married People are Happier, Healthier, and Better Off Financially, (New York Doubleday, 200)
• Katherine Reissman and Naomi Gerstel, “Marital Dissolution and Health: Do Males or Females Have Greater Risk?” Social Science and Medicine 20 (1985): 627-635
• Robert Coombs, “Marital Status and Personal Well-Being: A Literature Review,” Family Relations 40 (1991) 97-102
• George A. Akerlof, “Men Without Children,” The Economic Journal 108 (1998) 287-309
• Ronald P. Rohner and Robert A. Veneziano, “The Importance of Father Love: History and Contemporary Evidence,” Review of General Psychology 5.4 (2001): 382-405
• Kyle D. Pruett, Fatherneed: Why Father Care is as Essential as Mother Care for Your Child, (New York: The Free Press, 2000)
• David Blankenhorn, Fatherless America: Confronting Our Most Urgent Social Problem, (New York: Basic Books, 1994)
• Sara McLanahan and Gary Sandefur, Growing Up with a Single Parent: What Hurts, What Helps, (Cambridge: Harvard University Press, 1994)
• Deborah Dawson, “Family Structure and Children’s Health and Well-Being: Data from the 1988 National Health Interview Survey on Child Health,” Journal of Marriage and the Family 53 (1991): 573-584
• Scott Coltrane, “Father-Child Relationships and the Status of Women: A Cross-Cultural Study,” American Journal of Sociology, 93 (1988) p. 1088
• Jan Stets, “Cohabiting and Marital Aggression: the Role of Social Isolation,” Journal of Marriage and the Family 53 (1991): 669-680
• Michael Gordon, “The Family Environment of Sexual Abuse: A Comparison of Natal and Stepfather Abuse,” Child Abuse and Neglect, 13 (1985): 121-130
• Michael Stiffman, et al., “Household Composition and Risk of Fatal Child Maltreatment,” Pediatrics, 109 (2002), 615-621
• Frank Putnam, “Ten Year Research Update Review: Child Sexual Abuse,” Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry 42 (2003) 269-279
• Richard Koestner, et al., “The Family Origins of Empathic Concern: A Twenty-Six Year Longitudinal Study,” Journal of Personality and Social Psychology 58 (1990): 709-717
• E. Mavis Hetherington, “Effects of Father Absence on Personality Development in Adolescent Daughters,” Developmental Psychology 7 (1972): 313 –326
• Irwin Garfinkel and Sara McLanahan, Single Mothers and Their Children: A New American Dilemma (Washington D.C.: The Urban Institute Press, 1986), pp. 30-31
• Sara L. McLanahan, “Life Without Father: What Happens to Children?” Center for Research on Child Wellbeing Working Paper #01-21. Princeton University, August 15, 2001
• Paul R. Amato and Fernando Rivera, “Paternal Involvement and Children’s Behavior Problems,” Journal of Marriage and the Family 61 (1999): 375-384
• David Ellwood, Poor Support: Poverty in the American Family (New York: Basic Books, 1988), p. 46
• Ronald J. Angel and Jacqueline Worobey, “Single Motherhood and Children’s Health,” Journal of Health and Social Behavior 29 (1988): 38-52;
• L. Remez, “Children Who Don’t Live with Both Parents Face Behavioral Problems,” Family Planning Perspectives, January/February 1992
• Judith Wallerstein, et al., The Unexpected Legacy of Divorce: A 25 Year Landmark Study, (New York: Hyperion, 2000)
• Nicholas Zill, Donna Morrison, and Mary Jo Coiro, “Long-Term Effects of Parental Divorce on Parent-Child Relationships, Adjustment, and Achievement in Young Adulthood,” Journal of Family Psychology, 7 (1993):91-103.
• James Q. Wilson, The Marriage Problem: How Our Culture Has Weakened Families (New York: Harper Collins, 2002)
• Steven Stack and J. Ross Eshleman, “Marital Status and Happiness: A 17-Nation Study,” Journal of Marriage and the Family, 60 (1998): 527-536
• Chris Wilson and Andrew Oswald, “How Does Marriage Affect Physical and Psychological Health? A Survey of the Longitudinal Evidence,” currently unpublished paper from the University of Warwick, May 2005, p. 13. (paper accessed at http://www2.warwick.ac.uk/fac/soc/economics/staff/faculty/oswald/healthlong2005.pdf )
πηγή: http://www.citizenlink.com
Βιβλία του Δρ Νίκου Σπιτάλα: http://voreia-ellada.blogspot.gr/2012/04/blog-post_5916.html#!/2012/04/blog-post_5916.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου