Κατερίνα Τζωρτζακάκη: ΓΟΒΕΣ

Στην πολυκατοικία που μεγάλωσα, στο υπόγειο έμενε η κυρία Μαρίσα, μια καθαρίστρια. Ήταν πολύ καλή, ευγενική και γελαστή. Ο ακάλυπτος χώρος ήταν η αυλή της και αν θυμάμαι καλά ήταν όμορφα εκεί. Οι άλλες γυναίκες που έμεναν στην πολυκατοικία ήταν υποτίθεται κυρίες. Σηκώνονταν το πρωί, ξυπνούσαν τα παιδιά τους εκνευρισμένες γιατί αγχώνονταν να τα πάνε εγκαίρως στο σχολείο και μετά να πάνε στις δουλειές τους, στα γραφεία τους, ήταν τότε οι περισσότερες γραμματείς. Κάποιες τα είχαν με το αφεντικό τους, άλλες όχι, αυτά είναι πράγματα που δεν μπορεί να ξέρει ποτέ κανείς με σιγουριά. Τα παιδιά όπως κι εγώ θέλαμε να κοιμηθούμε λίγο ακόμη γιατί ο ύπνος είναι όμορφος, τα όνειρα είναι όμορφα, όταν η ζωή είναι σκοτεινή και κυρίως όταν είναι σκοτεινή και νομίζεις ότι λάμπει. Αυτό συνέβαινε στη δεκαετία που μεγάλωσα, ήταν η δεκαετία του '80. Όλα έλαμπαν σαν Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Χρυσά κοσμήματα, γούνες, γυαλιστερά φορέματα, χρήματα παντού, ακριβά αυτοκίνητα και βίλες που άρχισαν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε όμορφα μέρη με δέντρα. Αυτές οι βίλες μπορεί να ήταν και βρώμικες κατά βάθος, αλλά αυτά τα πράγματα  δεν μπορεί να τα ξέρει κανείς, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ξέρει μόνο τις βρωμιές της δικής του ψυχής κι όταν δεν τις ξέρει συνήθως αρρωσταίνει και τρέχει σε γιατρούς. Οι γιατροί τη σήμερον ημέρα ουδεμία σχέση έχουν με τον Ιπποκράτη και τον όρκο του, είναι τόσο κρίμα γιατί στη χώρα μας γεννήθηκε ίσως η Ιατρική και τώρα οι γιατροί ζουν σε βίλες που έχτισε ο σωματικός και ψυχικός πόνος τόσων ανθρώπων, πολλοί από αυτούς ήταν και φτωχοί μεροκαματιάρηδες. Οι γιατροί τη σήμερον ημέρα με γεμίζουν αηδία, πίσω από τα τεράστια γραφεία τους, με το ύφος του παντογνώστη, δεν κόβουν αποδείξεις, μα πόσο άπληστοι είναι άραγε; Δεν τους φτάνουν τα υπέρογκα ποσά που παίρνουν που είναι έτσι κι αλλιώς εντελώς δυσανάλογα με αυτό που προσφέρουν; Ναι, εντάξει, σπούδασαν δέκα χρόνια, έτσι λένε. Αν ήξεραν όσα λένε οι ταμπέλες τους, κατά την ταπεινή μου άποψη, θα έπρεπε να έχουν θεραπεύσει τις φαλάκρες τους, να έχουν μικρύνει οι κοιλιές τους, να έχουν κόψει το κάπνισμα και να μην πεθαίνουν κι αυτοί από εμφράγματα. Αλλά τι είναι η ζωή αν όχι το εντελώς παράλογο; Σε αυτούς πήγα για πολλά μου θέματα και ουδέποτε με βοήθησαν μέχρι που κατάλαβα ότι τελικά γιατρός σου είναι μόνο ο εαυτός σου, εσύ τον αρρωσταίνεις, αυτός θα σε θεραπεύσει. Όπως και να 'χει σε αυτές τις κατά την ταπεινή μου άποψη βρωμερές βίλες, που δεν χτίστηκαν με τούβλα αλλά με φακελάκια αγωνίας απελπισμένων συγγενών, ζούσαν τη δεκαετία του '80 όλοι αυτοί οι κουστουμάτοι λαμπεροί τύποι και οι γυναίκες τους με τις γούνες, που για όνομα του Θεού, ήταν γδαρμένα ζώα και τα φορούσαν πάνω τους. Αλλά ευτυχώς εγώ τότε έμενα σε μια πολυκατοικία κοντά στη θάλασσα και δεν είχα μεγάλη έκθεση στη θανάσιμη ακτινοβολία στην οποία εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα τα παιδιά τους και μετά το έριξαν στα ναρκωτικά επειδή η κτηνωδία της παροχής τα είχε κάνει ανίκανα να βρουν ένα νόημα στη ζωή τους και ζούσαν στην απίστευτη πλήξη του τίποτα. Κι επιστρέφουμε στις κυρίες της πολυκατοικίας. Τι να πούμε και για αυτές, αυτές προσπαθούσαν τότε να τα βολέψουν όλα, εργασία, οικιακά, μητρότητα. Δύσκολο θα ήταν, ειδικά όταν οι μανάδες τους είχαν ζήσει σε χρόνια πολύ πολύ διαφορετικά, οπότε ουδεμία συνεννόησις θα υπήρχε. Τέλος πάντων, για να μη μακρηγορούμε άλλο, εγώ θυμήθηκα αυτήν την καθαρίστρια, την κα Μαρίσα. Που καθάριζε όλη την πολυκατοικία για να πατάνε οι γόβες που τότε ήταν πολύ της μόδας, τους διαδρόμους, τις σκάλες, το ασανσέρ και μετά γύριζε στην μικρή της αυλή στον ακάλυπτο. Και κάθε βράδυ μια από αυτές τις κυρίες με τις γόβες άδειαζε στην αυλή της τα βρωμόνερά της κι έβγαινε η δόλια η κυρία Μαρίσα και φώναζε. Εγώ τότε προσπαθούσα να κοιμηθώ και με όλο αυτό που γινόταν δεν μπορούσα.   

ΥΓ Οι κυρίες που τότε που ήταν στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα και φορούσαν ακριβές και μυτερές γόβες, τώρα που είναι λίγο πριν ή λίγο μετά τη σύνταξη φοράνε τα παπούτσια που φορούσα εγώ τότε. Αλλά τι είναι η ζωή αν όχι κάτι το εντελώς παράλογο; 

http://ktistories.blogspot.gr/2014/11/blog-post_19.html