Κίνημα ΣΥΓΑΠΑ: Καλλιέρου-Σπιτάλας

WWW.SOS-SYGAPA.EU
Από την παρουσίαση του Βιβλίου: 'Το Κοινωνικό Κίνημα των Διαζυγίων', Νίκου Σπιτάλα, εκδ. iwrite, Θεσσαλονίκη, 26 Φεβρουαρίου 2012. Κριτική & Πρόλογος από: Ν. Μαρκάτο-Πρύτανη, Λ. Καλλιέρου-Ψυχολόγο, συγγραφέα, Ε. Βασιλείου-ιατρό.
Λιάνα Καλλιέρου: ψυχολόγος, συγγραφέας και υποστηρικτής του κινήματος ΣΥΓΑΠΑ

ΠΑΤΕΡΑΣ-ΣΥΓΑΠΑ : ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΔΙΑΖΥΓΙΩΝ... από spitalas

ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΔΙΑΖΕΥΓΜΕΝΩΝΚριτική από Λιάνα Καλλιέρου, συγγραφέα-ψυχολόγο

Το βιβλίο αυτό του Νίκου Σπιτάλα, καλύπτει ένα χώρο που ως τώρα κανείς δεν είχε αναλύσει τόσο διεισδυτικά και τόσο εμπεριστατωμένα.

Αυτό που εκτιμώ σε αυτό το βιβλίο, είναι ότι όχι μόνο κινητοποιεί το μυαλό και την ψυχή, αλλά και βοηθάει τον αναγνώστη να παρατηρεί φαινόμενα και γεγονότα, τα οποία μέσα στη δίνη κάποιων ψυχικών συγκρούσεων της ζωής, δεν θα τα παρατηρούσε ποτέ.

Τα πέντε πιο ουσιαστικά σημεία του βιβλίου κατά την γνώμη μου, είναι:

·        Η βεβήλωση της ιερότητας του γάμου και τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις και των δύο συζύγων.

·        Το τραύμα των παιδιών του διαζυγίου που στο όνομα της αγάπης και της κτητικότητας, κατακρεουργείται η αξιοπρέπεια τους και η προσωπικότητα τους, με σοβαρά και τραγικά αποτελέσματα για την υπόλοιπη ζωή τους.

·         Την επιπόλαια και κακή ερμηνεία της ουσίας του φεμινιστικού κινήματος, τόσο από τους άντρες όσο και από τις γυναίκες.

·        Οι φορείς και οι οργανώσεις που προβάλουν τη βία των αντρών έναντι των γυναικών και αποσιωπούν τη βία των γυναικών έναντι των αντρών.

·        Η ακαμψία της δικαστικής εξουσίας και των κρατικών και κοινωνικών λειτουργών.

Το αξιοσημείωτο επίσης σε αυτό το βιβλίο, είναι η τεκμηρίωση των θεωριών με γλαφυρά παραδείγματα που δημιουργούν ολοζώντανες εικόνες.

 Μέσα από αυτό, εμφανίζεται ανάγλυφα, ότι η οικογένεια είναι το κύτταρο της κοινωνίας. Μέσα από αυτήν, εξασφαλίζεται η διαιώνιση των ανθρώπων, η φροντίδα των παιδιών και η ηθική και κοινωνική διαπαιδαγώγηση τους.

Ο Νίκος αναφέρεται στην εξέλιξη της οικογένειας και αναλύει τις ιστορικές αλλαγές που επέφεραν η βιομηχανική επανάσταση, οι πόλεμοι και το σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα.

Είναι τόσοι πολλοί οι γάμοι που κλονίζονται ανεπανόρθωτα και αποτυγχάνουν, που υπολογίζεται ότι το 1/3 των παιδιών που γεννιούνται στις Δυτικές κοινωνίες σήμερα, είναι πιθανόν να βιώσουν το χωρισμό των γονιών τους ακόμη και από την νηπιακή τους ηλικία.

Όσο τα διαζύγια αυξάνονται, τόσο αυξάνονται και τα προβλήματα. Στις περιπτώσεις αυτές το τραγικό είναι ότι οι σύζυγοι ξεχνούν ότι τα παιδιά τους έχουν αισθήματα, οξύνοια, ευαισθησία, οξυδέρκεια, ανάγκη σωστής και ποιοτικής επικοινωνίας και ανάγκη για αίσθημα ασφάλειας.

Όπως επισημαίνεται στο βιβλίο αυτό, σύμφωνα με μια πρόσφατη διεθνή μελέτη για την οικογενειακή  βία, η σοβαρής μορφής βία ανάμεσα στα ζευγάρια κατά 55% ήταν αμοιβαία. Όμως 16% προερχόταν μόνο από τους άντρες και 29% μόνο από τις γυναίκες.

Το κοινωνικό στερεότυπο θέλει τον άντρα «δυνατό». Γι αυτό οι άντρες δυσκολεύονται να κοινοποιήσουν τη δική τους κακοποίηση από τις γυναίκες τους. Από την άλλη, ο βίαιος άντρας προβάλλει ένα αρνητικό πρόσωπο που επηρεάζει το παιδί και διευκολύνει την μάνα να τον αποξενώσει από τον πατέρα. 

Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια και το ξέρει καλά αυτό ο Νίκος ο Σπιτάλας, γι αυτό και παραθέτει μια έρευνα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που παρουσιάζει ανατριχιαστικά στοιχεία για τα παιδιά που ζουν σε μονογαμική οικογένεια και χωρίς την παρουσία και την επιμέλεια και των δύο γονιών. 

Τα παιδιά που προέρχονται από τέτοιες οικογένειες, εναι:

90% παιδιά  άστεγα και φυγάδες.

85% με προβλήματα συμπεριφοράς.

85% από όλους τους νέους φυλακισμένους.

80% βιαστές με σοβαρά παιδικά τραύματα. 

75% των εφήβων ασθενών σε κέντρα αποκατάστασης ναρκομανών.

71% των εκδιωχθέντων από τα λύκεια. 

71% των ανηλίκων μητέρων.

70% των εφήβων που μπήκαν υπό επιτήρηση από το κράτος-δικαστήριο.

 63% αυτοχείρων-αυτοκτονιών των νέων.

Επίσης αναφέρονται 163.000 απαγωγές από χωρισμένο γονέα, οι οποίες αποδίδονται στην έλλειψη εμπιστοσύνης των γονέων απέναντι στο δικαστικό σύστημα.

Λένε ότι για μια σχέση χρειάζονται δύο. Και ο καλύτερος και πιο αποτελεσματικός γονιός, είναι οι δύο γονείς, όπως γράφει και ο Νίκος.

Γι αυτός σαν πρόεδρος του Σωματείου για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια και για την απέραντη αγάπη και αφοσίωση που επιδεικνύέι για να υπάρξουν ευτυχισμένα παιδιά, εργάζεται εντατικά για την ευόδωση των σκοπών αυτών. 

Σκοποί του Σωματείου αυτού είναι:·        Η ανάδειξη των προβλημάτων σχετικά με την ισότητα των δύο φύλων. Οι άντρες και οι γυναίκες εξισώθηκαν στην εργασία, στην μισθοδοσία, στην μόρφωση, αλλά δεν έμαθαν τον σεβασμό που οφείλουν στο παιδί τους και πώς πρέπει να το προφυλάσσουν από τα προσωπικά τους προβλήματα και βιώματα.·        Έρευνα και εμβάθυνση σε θέματα οικογενειακού δικαίου και βελτίωση της κατάστασης επικοινωνίας των διαλελυμένων οικογενειών. Δημιουργία φορέα στήριξης και διαμεσολάβησης για την ειρηνική συνύπαρξη ή και διάσταση του ζευγαριού.·         Προβολή του δικαιώματος του κάθε άντρα τόσο στην κοινωνική, όσο και στην οικογενειακή σχέση, πριν ή μετά τον γάμο.·        Θεσμικό πλαίσιο για την νομική, συνταγματική προστασία και οικονομική εκμετάλλευση των διαζευγμένων  αντρών.

 Δεν θα ήθελα να μακρυγορήσω για να σας αφήσω  να διαβάσετε το ωραίο αυτό βιβλίο και να διαμορφώσετε γνώμη ανεπηρέαστα, ούτως ώστε η αποφαση σας να ενεργοποιηθείτε προς την κατεύθυνση της  υποστήριξης των ηθικών αξιών και αρχών  της πατρίδας μας και της οικογένειας που υποστηρίζει με πάθος ο Νίκος Σπιτάλας, να είναι βέβαια εθελοντική αλλά και δυναμική.

<< Οι καιροί ου μενετοί >>

Εύχομαι λοιπόν  διαβάζοντάς το και μελετώντας το,  κάθε ενας από μας , με την επιρροή που πιθανόν διαθέτει , ατομικά η και ομαδικά μεσω του ΣΥΓΑΠΑ, να μπορέσει να βάλει το «λιθαράκι » του, επηρεάζοντας ή νουθετόντας τους κοινωνικούς ταγούς της χώρας μας, για ένα καλύτερο και πιο δίκαιο μέλλον στη  ζωή των παιδιών και ασφαλως και των γονιών.

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «ότι σπέρνουμε, θερίζουμε….».

Το Κοινωνικό Κίνημα των Διαζευγμένων, Νίκου Σπιτάλα

Κριτική Νίκου Μαρκάτου, Ομότιμου Καθηγητή ΕΜΠ, πρ. Πρύτανη

 Το βιβλίο παρουσιάζει σε 400 σελίδες (16 κεφάλαια) τα πολύ σοβαρά θέματα που προκύπτουν από τα διαζύγια, όπως τα προβλήματα των πατεράδων που δεν μπορούν να δουν τα παιδιά τους, το φαινόμενο της αποξένωσης των παιδιών των χωρισμένων γονέων, την απαράδεκτη στη χώρα μας εφαρμογή του οικογενειακού δικαίου, που είναι κυριολεκτικά καταστροφική για τον πατέρα και άλλα.

Το βιβλίο παρουσιάζει το θέμα αυτό από τόσο παλαιά όπως το 1960, καθώς και τις εμπειρίες από πολλές άλλες χώρες (κυρίως Καναδά, ΗΠΑ, Αυστραλία) και τη σύγκρισή τους.

Το βιβλίο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά και πρακτικά χρήσιμο, όπως θα φανεί από την παρακάτω σύντομη ανάλυση.

Ενημερώνει τον αναγνώστη για θέματα που αφορούν στο διαζύγιο ως κοινωνικό πρόβλημα αλλά και για τους τρόπους διεκδίκησης γονικών δικαιωμάτων. Μαθαίνουμε για παράδειγμα ότι το 80% των δικαστών οικογενειακού δικαίου είναι γυναίκες και κρίνουν με αισθήματα γυναικείας αλληλεγγύης παράγοντας απαράδεκτες αποφάσεις, μια και βλέπουν στο πρόσωπο του πατέρα ένα δυνατό υπεροπτικό και αυταρχικό πρόσωπο.

Βεβαίως το ζήτημα είναι και θέμα εξουσίας (ιδιαίτερα στη χώρα μας), παιδείας και ευρύτερης κουλτούρας και πολιτισμού.

Ο συγγραφεύς έχει αφιερώσει πολλά χρόνια μελετώντας το θέμα του και αυτό γίνεται φανερό από τον θησαυρό των πληροφοριών που παραθέτει. Εχει επίσης ιδρύσει το κίνημα των πατεράδων ΣΥΓΑΠΑ στη χώρα μας από το 2004 με ποικίλες εκδηλώσεις. Το βιβλίο αυτό έρχεται λοιπόν σαν επιστέγασμα γνώσεων, εμπειρίας και αγώνων.

Το βιβλίο ξεκινά με ανασκόπηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, παραδείγματα και το εφαρμοστέο δίκαιο. Με καθαρά λόγια περιγράφει και κριτικάρει ρεύματα, φεμινισμό, ανδρικό κίνημα, σεξισμό, ομοφοβία. Παραθέτει κείμενα για τις σχέσεις των δύο φύλων, πολλά στοιχεία για παραβατικότητα, γονική αποξένωση, καθώς και πλείστα νομικά κείμενα και σημειώσεις.

Ένα ενδιαφέρον τμήμα του βιβλίου αφορά στη δράση στην Ελλάδα, αιτήματα και θέσεις του ΣΥΓΑΠΑ (κεφάλαιο 13) που θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν βοήθημα για τον μελλοντικό νομοθέτη   που θα αποφάσιζε να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα και να αναμορφώσει το οικογενειακό δίκαιο.

Το κεφάλαιο 14 ασχολείται με την πολιτική διάσταση του θέματος. Δυστυχώς όμως, τα κοινωνικά δικαιώματα –στη χώρα μας τουλάχιστον- δεν αποτυπώνονται από τον δρόμο της πολιτικής. Εάν όμως κάθε κοινωνική ομάδα είχε εκπροσώπους σε πολιτικούς χώρους θα υπήρχε και βελτίωση της κοινωνίας/πολιτικής.

Το ίδιο ισχύει και για την διαπραγμάτευση που επιχειρείται με τις επαναστάσεις των τελευταίων αιώνων. Τα δύο αυτά θέματα είναι πολύ ‘προχωρημένα’ για την ελληνική πραγματικότητα.

Τα δύο τελευταία κεφάλαια αξίζουν επίσης της προσοχής μας καθώς ασχολούνται με νομικά κείμενα  και προτείνεται ένα νέο σύστημα οικογενειακού δικαίου (κεφάλαιο 15) και ερευνώνται οι ευρύτερες κοινωνικές επιπτώσεις του διαζυγίου.

Σε όλο το βιβλίο εκτίμησα ιδιαίτερα τη βιβλιογραφία που ο συγγραφεύς παραθέτει και που περιλαμβάνει και λίστες αναφορών αλλά και ιστοσελίδων. Αυτό δείχνει ασφαλώς και τη σοβαρότητα του πονήματος. Εκεί, ο αναγνώστης μπορεί να βρει ακόμα περισσότερες πληροφορίες και να δει π.χ. πως άλλες χώρες έχουν ‘λύσει’ τα προβλήματα παρέχοντας στους γονείς ίσα γονικά δικαιώματα.

Οι εκδόσεις iwrite έκαναν καλή δουλειά παράγοντας ένα εύχρηστο και συμπαθητικό βιβλίο, με καλοστοιχειοθετημένο κείμενο και ελάχιστα ορθογραφικά λάθη.

Συνιστώ το βιβλίο όχι μόνο σε όλους τους χωρισμένους γονείς αλλά και σε όλους τους πολίτες που διαθέτουν στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία.

Εύχομαι στο συγγραφέα καλή επιτυχία στις προσπάθειές του και δύναμη να τις συνεχίσει μια και προσφέρει  πρακτικό έργο στις περίπου μισές οικογένειες της χώρας και σε όλα τα παιδιά που πάντα έχουν και θα έχουν ανάγκη και τους δύο γονείς.

Νίκος Μαρκάτος, πρώην Πρύτανης Ε.Μ.Π.

 ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΠΙΤΑΛΑ

Από τον ιατρό Ευάγγελο Βασιλείου

Κατά τον ορισμό που έδωσε η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (Π.Ο.Υ.): Υγεία είναι η ισόρροπη ευεξία σώματος, πνεύματος, ψυχής και κοινωνικής καταστάσεως.

Η κοινωνική παράμετρος τοποθετήθηκε στον ορισμό αυτό του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας για να τονίσει την επίδραση της κοινωνικής ανισορροπίας, στο σύνολο της υγείας.

Κατά τους κοινωνιολόγους, ψυχολόγους και παιδαγωγούς, η πολιτική συνείδηση του παιδιού οικοδομείται από 4 μέχρι 11 χρονών. Και όταν λέμε πολιτική συνείδηση, δεν εννοούμε την κομματική αλλά το πώς θα πολιτεύεται, συμπεριφέρεται, το παιδί όταν θα ενηλικιωθεί, απέναντι στην κοινωνία, τους συνανθρώπους του και τους διάφορους κρατικούς, κοινωνικούς κι’επαγγελματικούς φορείς. Σ’αυτή την προεφηβική ηλικία (4-11 χρονών) το παιδί αθροίζει, σαν τη προνύμφη του μεταξοσκώληκα, εμπειρίες και βιώματα τα οποία θα ξετυλίξει αργότερα για να υφάνει τη ζωή του.

Είναι επίσης γνωστό ότι το παιδί για να κτίσει την προσωπικότητά του έχει ανάγκη προτύπων, απλών καθημερινών, χειροπιαστών ή ιδεατών και συνθετικών από την πείρα και τις γνώσεις που αποθησαυρίζει.

Αρα, καταλυτικό ρόλο στην ηλικία αυτή, παίζει το πρότυπο του γονέα και του δασκάλου.

Για να οικοδομήσει, ο νέος, την προσωπικότητά του χρειάζεται ιδανικά και αυτά είναι: η αγάπη ακόμα και για τον εχθρό, όπως δίδαξε ο Χριστός, η καλόπιστη συνεργασία, η ειλικρίνεια, η εντιμότητα, η έφεση για παραγωγική εργασία, ο αλτρουισμός, το πνεύμα θυσίας, κ.α.

Όλα αυτά θα πρέπει να τα πάρει μέσα από μια αρμονικώς λειτουργούσα οικογένεια κι’ένα αντιαυταρχιικό και ήρεμο, γεμάτο αγάπη, οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον.

Αν στερηθεί των παραπάνω ιδανικών και προτύπων παρουσιάζει το σύνδρομο του ‘φόβου μπροστά στην ελευθερία’ όπως περιγράφει ο Ερικ Φρομ στο ομώνυμο έργο του.

Πρέπει, εδώ, να σημειώσουμε, ότι κούφια λόγια ή διδαχές χωρίς αντίκρυσμα, δεν έχουν καμία σημασία αλλά μετρά κυρίως το ζωντανό παράδειγμα ήθους και αρετής που εκπέμπει προς το παιδί ο γονιός, ο δάσκαλος και οι άλλοι κοινωνικοί φορείς που διαμορφώνουν χαρακτήρες και συνειδήσεις.

Αν το παιδί βρεθεί αντιμέτωπο με ένα νοσηρό, καταπιεστικό ή αυταρχικό οικογενειακό ή σχολικό περιβάλλον, του ανοίγονται δύο δρόμοι αδιέξοδοι: Η να υποταχθεί ή να αντιδράσει. Και στη μεν πρώτη περίπτωση μπαίνει μέσα του το σπέρμα του υποτακτικού ή του ραγιά ενώ στη δεύτερη του αναρχικού, του μηδενιστή ή του επαναστάτη χωρίς αιτία.

Οι γονείς που φιλοδοξούν να γαλουχήσουν και να διαπαιδαγωγήσουν υγιή και σωστά παιδιά που θ’αποδώσουν με καμάρι στην κοινωνία, πρέπει να γνωρίζουν και να μη παραβιάζουν τις παρακάτω σκέψεις και αρχές.

1.      Αν για το παιδί ο γονιός είναι μέρος της ζωής του, για τη μάνα όμως, και για τον πατέρα, το παιδί πρέπει να είναι όλη του η ζωή.

2.      2. Όταν ο Θεός σ’ευλογήσει να έχεις παιδιά γιατί είναι πραγματική ευλογία η τεκνοποιία και δεν έχεις συνειδητοποιήσει ή καταλάβει ότι τα προβλήματα των παιδιών σου έχουν προτεραιότητα και τα δικά σου προβλήματα έρχονται μετά, είσαι εκτός κοινωνικής αποστολής.

3.      Μάνα και πατέρας είναι τα δυο φτερά που το παιδί θα χρησιμοποιήσει για να πετάξει και να κατακτήσει τους στόχους του στη ζωή και την κοινωνία.

4.      Το παιδί πρέπει νάναι περήφανο για το γονιό του και ο γονιός περήφανος για το παιδί του.

5.      Όλα τα παραπάνω γίνονται θρύψαλα και συντρίμμια σ΄ένα διαζύγιο και όσο το διαζύγιο είναι πιο άγριο και πολεμικό, τόσο περισσότερο τα θραύσματα του θα τραυματίσουν την ψυχική και κοινωνική υγεία του παιδιού.

Στα ερωτήματα των μεγάλων υπάρχουν, κατά κανόνα, απαντήσεις. Στα ερωτήματα όμως των παιδιών, πολλές φορές δεν μπορείς ν’απαντήσεις όσο σοφός κι’αν είσαι, όσο κι’αν προσπαθήσεις. Και μια απ’αυτές τις περιπτώσεις είναι το ερώτημα του παιδιού, στους χωρισμένους γονείς του: ‘Δεν μ’ενδιαφέρει ποιος απ’ τους δυο σας φταίει περισσότερο και ποιος λιγότερο. Απαντήστε όμως σαν γονείς, εγώ –το παιδί σας- σε τι έφταιξα και γιατί πληρώνω?’. Τι απάντηση να δώσεις και πώς να πείσεις το παιδί ότι ορθώς πληρώνει το τίμημα του διαζυγίου? Γιατί, στην περίπτωση αυτή, παρατηρείται ο έσχατος παραλογισμός, το παιδί να υφίσταται από ένα πολεμικό διαζύγιο, την ποινή του κοινωνικού και ψυχικού ακρωτηριασμού, χωρίς να φταίει σε τίποτα και μάλιστα με υπαιτιότητα των γονέων που όχι μόνο πρέπει να το προστατεύουν από τον πόνο αλλά –όπως κάνουν οι σωστοί γονείς-  να εύχονται να πονούν αυτοί και όχι τα παιδιά τους.

Επομένως, οι σύζυγοι-γονείς, πριν πάνε στο δικαστήριο για να πάρουν διαζύγιο ή διατροφή, θα πρέπει να σταθούν ενώπιον των παιδιών τους, να δικαστούν απ’αυτά, ν’απολογηθούν, να ζητήσουν συγνώμη για όσα πληρώνουν με υπαιτιότητα τους κι’εκεί μπροστά στα παιδιά τους να σκοτώσουν τα λάθη και τα πάθη τους, τα πείσματα, τις αδυναμίες, τους εγωισμούς τους και αν αναλάβουν έμπρακτα, το γονεικό καθήκον της αγάπης και της θυσίας για το παιδί τους, τότε και μόνο τότε, μπορούν να βρουν τη λύση.

Αν πάλι προχωρήσουν στο διαζύγιο, το πρόβλημα δεν λύνεται μόνο με τη σωστή απόφαση της επιμέλειας του παιδιού αλλά από το κατά πόσο θα κρατήσουν το παιδί μακρυά από τα μεταξύ τους προβλήματα, πως θ’αποφύγουν τη γενιτσαροποίηση του παιδιού, από τον ένα γονέα εναντίον του άλλου.

Είναι βασικό για την ψυχική υγεία του παιδιού, να διατηρείται αλώβητο το πρότυπο του πατέρα και της μάνας και να υπάρχει ισορροπία σχέσεων παιδιών – γονέων και καλή επαφή και με τους δύο γονείς.

Γιατί, σ’ένα παιδί που του απαξιώνεις και του κατεδαφίζεις το πρότυπο του γονέα τον οποίο πρέπει να έχεις ψηλά, είναι ικανό να γκρεμίσει την κοινωνία, να την εκδικηθεί για τη δική του μοίρα.

Ο γονιός που στερεί από το παιδί την επαφή και την ομαλή σχέση με τον άλλο γονέα είναι φυσικός αυτουργός της ψυχικής και κοινωνικής καταστροφής του παιδιού του και ηθικός αυτουργός των παραβατικών πράξεων που θα επιτελέσει αργότερα. Γιατί, είναι εύκολο και βολικό, για εμάς, να δικάζουμε και να καταδικάζουμε τα παραβατικά παιδιά και ν’αθωώνουμε από τις ευθύνες τους τις οικογένειες που τις εξέθρεψαν.

Αξίζουν συγχαρητήρια στον Πρόεδρο του Συλλόγου για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (ΣΥΓΑΠΑ) κύριο Νίκο Σπιτάλα που μέσα από τη συλλογή και δημοσίευση κειμένων που αφορούν στα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδίως αυτά των παιδιών των διαζυγίων, στο παρόν βιβλίο, μεταφέρει τον παλμό του προβλήματος με όλες τις πτυχές του και θα είναι ευχής έργον ν’αποτελέσει τη πυξίδα επίλυσης του προβλήματος, ευαισθητοποιώντας όλους τους εμπλεκόμενους για το καλό κυρίως των παιδιών αλλά και των γονέων που τις περισσότερες φορές άθελά τους στερούνται του ιερού δικαιώματος να βλέπουν και να συμπαρίστανται στα παιδιά τους.