Γράφει η Βάσω Αργείτη, Εκπαιδευτικός και μαμά
Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί στην ανάγκη της ύπαρξης σαφών ορίων και κανόνων, που τα παιδιά θα πρέπει να ακολουθούν. Πώς θα ήταν, όμως, αυτά τα όρια, αν αντί για τους γονείς τα έθεταν τα ίδια τα παιδιά;
“Θέλω να τρώω επτά φορές την εβδομάδα πατάτες τηγανητές, μακαρόνια και σοκολάτες και παρακαλώ πολύ να μην ξαναδώ στο πιάτο μου όλα αυτά τα περίεργα πράσινα φαγητά, που δήθεν κάνουν καλό στην υγεία μου.”
Τελικά, μεγαλώνοντας δυο υπέροχα – αλλά και απόλυτα φυσιολογικά στις αντιδράσεις τους παιδιά-καταλήγω σε ένα συμπέρασμα, το οποίο -αν το καλοσκεφθούμε όλοι οι γονείς- θα μας βγάλει από το ενοχικό σύνδρομο, ότι γίναμε ίδιοι με τους γονείς μας…
Πολλές φορές, λοιπόν, έχουμε αναφερθεί στην ανάγκη της ύπαρξης σαφών ορίων και κανόνων, που τα παιδιά θα πρέπει να ακολουθούν, καθώς αυτός θεωρείται ο αποτελεσματικότερος τρόπος διαπαιδαγώγησης.
Θέλετε τώρα να σκεφθούμε -για λίγο, μην σας λούζει κρύος ιδρώτας- πώς θα ήταν αυτά τα όρια, αν, αντί για τους γονείς, τα έθεταν τα ίδια τα παιδιά;
Ύπνος.
«Μπορώ να κοιμάμαι ό,τι ώρα θέλω το βράδυ, χωρίς να ακολουθώ καμία συγκεκριμένη ρουτίνα και χωρίς να με νοιάζει αν την επόμενη μέρα αργήσω στο σχολείο.»
Τηλεόραση.
«Μπορώ να βλέπω τηλεόραση όλη μέρα, με μικρά διαλείμματα μόνο για φαγητό και τουαλέτα. Τώρα που το σκέφτομαι, η τηλεόραση δεν θα πρέπει να κλείνει ποτέ και μάλιστα να δείχνει μόνο προγράμματα που μου αρέσουν!»
Surer market – μαγαζιά.
«Διατηρώ το αναφαίρετο δικαίωμα να φωνάζω, να κλαίω και να χτυπιέμαι μέχρι να μου πάρετε ότι θέλω κάθε φορά που κάνετε το λάθος να με παίρνετε μαζί στα ψώνια.»
Φαγητό.
«Θέλω να τρώω επτά φορές την εβδομάδα πατάτες τηγανητές, μακαρόνια και σοκολάτες και παρακαλώ πολύ να μην ξαναδώ στο πιάτο μου όλα αυτά τα περίεργα πράσινα φαγητά, που δήθεν κάνουν καλό στην υγεία μου.»
Παιδική χαρά – παιδότοπος.
«Ο μόνος υπεύθυνος για να αποφασίζει πότε θα φεύγουμε από την παιδική χαρά ή τον παιδότοπο είμαι αποκλειστικά και μόνο εγώ . Επαναλαμβάνω, εγώ!»
Φίλοι.
«Ως ανεξάρτητο άτομο που είμαι, έχω το δικαίωμα να διαλέγω τους φίλους μου και να κάνω παρέα, να μιλάω ή να χαιρετάω μόνο όποιους θέλω εγώ. Θα λέω το όνομα μου μόνο όταν θέλω και όχι κάθε φορά που κάποιος δικός σας γνωστός με ρωτάει. Συνεννοηθήκαμε;»
«Και για να μην μακρηγορούμε εννοείται ότι δεν μου αρέσει καθόλου να περιμένω τη σειρά μου, να μοιράζομαι τα παιχνίδια μου, να χάνω όταν παίζω, να μου κάνετε εμβόλια κλπ. Αν, παρ’ ελπίδα, συμβεί κάτι από τα παραπάνω, τότε είμαι απόλυτα ελεύθερος και δικαιολογημένος να ξεσπάσω σε μια γνωστή έκρηξη θυμού!!»
Όπως καταλαβαίνετε, η λίστα με τα “θελω” των παιδιών μπορεί να συνεχίζεται δίχως τέλος! Μην τρομάζετε! Αυτός είναι ο ρόλος μας ως γονέων. Και το ακόμα πιο χρήσιμο είναι ότι, υποσυνείδητα, και τα ίδια τα παιδιά μας απαιτούν αυτόν τον ρόλο από εμάς… Δεν απολαμβάνουν την ασυδοσία, θέλουν τα όρια πους τους θέτουμε και, όταν δεν τα έχουν, τα προκαλούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου